Sesión 18: "Las Mujeres fuertes", de Lola Fernández de Sevilla (2 de octubre de 2011)

Onte á saída do traballo preguntábanme: qué vas facer mañá? Teño grupo de lectura, respondo. Ah, e cómo é iso?, ben, xs que visitades este blog xa o sabedes. Pois estas tres mosqueteiras reuníronse nunha nova sesión para falar da noveliña dunha delas. Digo noveliña non como un diminutivo galego, que representa agarimo e causa especial, senón para aludir ao xénero: 128 páxinas de nouvelle. A nosa querida Lolita non se interesa por nengún Humbert Humbert, a nosa Lola déixase levar cando escreve aínda que ande a aprender ferramentas e camiños rectos, nos seus obradoiros (feministas!) de escritura. A nosa Lol. crea unha voz guía que cecais descubras que é a da protagonista -mentres les a pequena novela- e cecais non... e aínda que todo pasa (por) dentro, non hai monólogo interior nin rastrexos do estilo da nouvelle vague.

Hai teatro, puro teatro na polpa desta obra. Todo é unha looonga acotación -dí b.-. Todo é unha longa escena, entrecortada polos diferentes personaxes que van tomando a voz. O tema: como dicía nesta entradiña, é a fortaleza / debilidade como opción vital á hora de enfrontarse á vida. Ou máis ben deberíamos dicir: a reflexión sobre ese "ser fortes". O ton é confuso, neboento, e hai como unha tona que nos fai preguntarnos: cal é o límite entre ser fortes e forzarse? cándo de débil podo ser? a fraxilidade non é unha cualidade -a asunción desta- moi difícil de atopar como para ser desprezada de ante man? como personaxes empoderadas ou no camiño de estalo, selo podemos permitirnos o claroscuro da caída cotiá, ou debemos permanecer de pé e irnos para a casa lamber as feridas onde ninguén nos vexa?

Aquí está, a novela Las mujeres fuertes, para plantexar todas estas preguntas, e ao seu xeito, tentar respondelas!

Se alguén quere lela para editala (idea!) ou calquera outra cousiña, que se poña en contacto coa intrépida escritora Lola FdS aquí.